Bewustwording na gesprek Ukraine

Juist nu ik weer een dak en eigen deur heb na een periode van zwerven, bank slapen, antikraak wonen, komt er een heel klein beetje rust. De gehele periode door heb ik me ontheemd gevoeld, soms dacht ik: 'Zouden vluchtelingen zich zo voelen?' Ondertussen breekt in deze periode de oorlog in Ukraine uit. Rusland daar waar de vader van mijn Joodse opa in Wolga geboren is valt binnen. In Ukraine wonen vele Joodse mensen, in mijn gedachtengangen is de link al gelegd. Een enge tijd dus. Is het herhaling?
Ondertussen kijk ik naar de astrologie, waar de planetenstanden precies zo stonden als voor de Tweede Wereld Oorlog (dit was in 2020). De Covid periode die er voor zorg gedragen heeft dat velen ontmaskerd werden. Kortom de afgelopen jaren ...

In 2015 schrijf ik mijn debuut 'Achter de Maskers van het Stilzwijgen'. In dit debuut gaat het over een autobiografisch gebeuren als dochter van een half Joodse moeder en een Molukse vader en ex echtgenote van een Libanon Veteraan. Het trauma dat vele generaties kan worden overgedragen. Tijdens het schrijven is onderzoek van belang, feiten en fictie, vermoedens.
In 2016 vind ik samen met mijn zoon de laatste verdwenen Joodse tante, zij is samen met haar zus omgekomen in Theresienstadt. Hun moeder, tante Henriette mocht 103 jaar worden. Altijd nog vraag ik me af hoe deze tante dit allemaal heeft ervaren.

Dat we een auteursfamilie zijn is wel duidelijk. Natuurlijk schaf ik het boek van oom/neef 'Van binnen is alles stuk'. aan. Lezend herkende ik de vele beschrijvingen.
Van nichtjes en hun dochters worden boeken en kunst eveneens uitgegeven. Hoe het met de Molukse familie kant zit qua auteurstalent weet ik niet. 

Mijn jongste zoon neemt me mee naar een soort bijeenkomst. Gratis eten voor iedereen! Mijn lieve herder gaat mee. Dat vind ik spannend in de stad, het gaat wonderbaarlijk goed!
We komen aan op plaats van bestemming, even blijft ze kijken, wat later gaat ze rustig liggen. 

Zoals de afgelopen jaren aangezet door vele nare gebeurtenissen voel ik me ongemakkelijk. Mijn rust en troost mijn herdershond bij me. Zoon doet zijn eigen ding. Zijn bedoeling dat ik een beetje onder de mensen kom is duidelijk. Toch zonder ik me op mijn manier af.

Dan komt zoonlief aanlopen; "Mam, zegt de naam van oom/neef is toch familie van jou? Ja, dat klopt. Eén van de heren daar heeft het boek gelezen, en net aan een ander uitgeleend. Mag ik hem even aan je voorstellen?"

De man komt, verteld dat de oorlog in de Ukraine zoveel met hem doet. De verhalen van zijn moeder, een "Troostmeisje" zoals ik dat ken vanuit de verhalen uit Indonesië. Heftige verhalen die ik niet vanuit die omgeving ken. De man is zeker tien jaar ouder dan ik. Zijn verhalen maken dat ik een beetje dissocieer. Ik vertel dat ik het wel herken, maar ook dat het leeftijdverschil maakt dat we er beiden anders in staan. 
Dat ik mijn zonen geprobeerd heb uit te leggen wat mijn achtergrond is, mijn gedrag en zorgen uit te leggen. De man verteld ik heb bewust geen kinderen genomen! Dit herken ik uit verhalen die ik na mijn scheiding van andere Libanon Veteranen heb gehoord. 
De man merkt dat het me wat teveel word, mijn zoon had mijn verhaal van de afgelopen drie jaar verteld in de hoop dat er zo woonruimte zou komen of andere hulp. Ik vraag de man of hij het leuk vind om mijn boek te lezen, dan mail ik deze naar mijn zoon, zodat hij het aan hem kan doorgeven. Direct een Ja!

Voor iedereen lijkt het huidige tijdperk zwaar, gelovigen, niet gelovigen, bijgelovigen, vluchtelingen, autochtoon etc.

Genoeg werkgelegenheid, maar financieel wordt het steeds zwaarder ...
Media waarop alles te horen en te zien is .... 24 uur per dag ...

Ik zit in mijn eigen volledig idiote soort Amerikaanse Film, maar toch trekt dit verhaal aan me, schrijf het op, velen herkennen zichzelf hierin. Net als het fotograferen dat ik met regelmaat probeer op te makken, zodat mijn gedachtengangen even gefocust mogen zijn op iets anders.

Geen idiote Amerikaanse film waar ik in leef, geen Covid tijdperk, geen zware ziekten en pandemie, geen oorlog, geen geweld, geen jij versus ik,